مرکز بین المللی کنفرانس در کیوتو، یک مگا استراکچر هندسی از جنس بتن مسلح اکسپوز است که معمار ژاپنی ساچیو اُتانی در سال 1963 طراحی کرد . با اینکه این مرکز نسبتا ناشناخته مانده است، این اثر یک شاهکار بی همتای مدرن است که معماری سنتی ژاپن را باز تفسیر می کند و خودش را قدرتمندانه درون پیرامون طبیعی و آرام اش، اثبات می کند .
در سال 1963، اولین مسابقه بین المللی معماری ژاپن برای " مرکز کنفرانسی که در غالب نماد جدید کیوتو به کار گرفته می شود " تشکیل شد . از میان 195 داوطلبی که ثبت نام کرده بودند، هیئت داوران ساچیو اُتانی را به خدمت گرفت، کسی که قبلا در استودیوی کنزو تانگه بر پروژه موزه یادمان صلح هیروشیما (1955) کار کرده بود و استودیوی شخصی اش در سال 1960 آغاز به کار کرده بود .
این پروژه کاملا با الهام از سایتش در کناره ی رودخانه تاکاراگایکه طراحی شده است و اُتانی به دنبال راهی برای یکی کردن نمود بروتالیسم ساختمان به درون پیرامون سبزش است . او این موضوع را با طراحی یک باغ ژاپنی وسیع به همراه پیاده راهی بتنی در امتداد رودخانه به دست می آورد و با این طراحی فضایی را برای بازدید کنندگان فراهم می کند که میانجی این مگا استراکچر سنگین بتنی و طبیعت است .
به دلیل این که ساختمان در غالب نماد ژاپن برای بازدیدکنندگانی از سراسر دنیا معرفی شود، اُتانی احساس کرد که این ساختمان باید " هم فرم های سنتی ژاپن و هم کمال طلبی و اجرایی بودن تفکر معماری مدرن را بازتاب کند " در این میان، شکل این سازه 156,000 متر مربعی از مجموعه ای از مثلث های همپوشا تشکیل شده است که به شکلی بصری و مفهومی یک دیگر را کامل می کنند و در حقیقت تفسیری مدرن از فرم های سنتی است ؛ این پایه ی مثلث شکل برگرفته از شکل کوه های محیط پیرامونش است که نسبت به دیگر مثلث های وارونه شده، کج قرار می گیرد که تقلیدی از شکل پاگوداهای سنتی ژاپنی است .
یکی از هوشمندانه ترین ویژگی های این ساختمان ستون های بتن مسلح اش است، با زاویه 68 درجه کج شده است که به صورتی خودکار، فضای داخلی را بدون کاهش مساحت طبقات فشرده می کند . همچنین باید توجه داشت که سالن اصلی کنفرانس هم با بازتابنده های منحصر به فردِ حلقه ـ مانندی روشن می شود . این فضا به اندازه بیش از چهار طبقه ادامه می یابد و بیش از 2000 نفر را در خود جای می دهد . هفتاد درصد این ساختمان شامل لابی ها و فضاهای استراحتی است که روشنایی شان را از طریق پنجره هایی تامین می کنند که چشم اندازهای مهیجی از محیط پیرامون این اثر را فراهم می کند .
هم اکنون نیز این مرکز همچنان درغالب همان کاربری اصلی اش خدمات رسانی می کند و سالانه کنفرانس های بسیاری را در خود جای می دهد . بیشترین توجه به این مرکز در سال 1997 بود که کنوانسیون چارچوب سازمان ملل متحد در زمینه تغییرات اقلیمی را پذیرفت، این کنفرانس درقرارداد مشهور کیوتو بسیار موثر بود .
مرکز بین المللی کنفرانس کیوتوـ ساچیو اُتانی
ـ مرکز بین المللی کنفرانس کیوتوـ ساچیو اُتانی
اتووود کلاسیک ـ مرکز بین المللی کنفرانس کیوتوـ ساچیو اُتانی
[فرهنگی] مجموعه ی دانگ دایمون ( Dongdaemun ) در مرکز سئول