اين‌كه مى‌گويند ماه رمضان، ماه ضيافت الهى است و سفره‌ى ضيافت الهى پهن است، محتويات اين سفره چه چيزهايى است؟ محتويات اين سفره
كه من و شما بايد از آن استفاده كنيم، يكى‌اش روزه است؛ يكى‌اش فضيلت قرآن است - قرآن را گذاشتند در اين سفره‌ى با فضيلت زياد، بيش از
ايام ديگر؛ و به ما گفتند كه تلاوت قرآن كنيد - يكى‌اش همين دعاهايى است كه مى‌خوانيم؛ «يا على و يا عظيم»، دعاى افتتاح، دعاى ابوحمزه؛ اينها
همان مائده‌هايى است كه سر اين سفره گذاشته شده.
بعضى هستند كه وقتى از كنار سفره رد مى‌شوند، اين‌قدر حواسشان پرت است و متوجه‌ى جاهاى ديگرند كه اصلا سفره را
نمى‌بينند. داريم كسانى را كه اصلا سفره‌ى ماه رمضان را نمى‌بينند؛ يادشان نيست كه ماه رمضانى آمد و رفت. بعضى هستند كه
سفره را مى‌بينند، اما به خاطر همان سرگرمى‌ها و اشتغال، وقت ندارند سر اين سفره بنشينند؛ مى‌خواهند سراغ يك سرگرمى
بروند؛ كار ديگرى دارند - دنبال دكان، دنبال كار، دنبال دنيا، دنبال شهوات - مجال اين‌كه سر اين سفره بنشينند و از آن بهره ببرند، ندارند.
بعضى ديگر هم هستند كه نه، سر سفره مى‌نشينند، سفره را مى‌بينند، قدرش را هم مى‌دانند؛ ليكن آدمهاى خيلى قانعى‌اند؛ به كم
قناعت مى‌كنند؛ لقمه‌يى برمى‌دارند و مى‌روند؛ نمى‌نشينند پاى سفره، خودشان را بهره‌مند و سيراب كنند و از آنچه در سفره هست،
خود را محظوظ كنند؛ لقمه‌ى مختصرى برمى‌دارند و مى‌روند. بعضى هستند كه احساس بى‌ميلى مى‌كنند؛ يعنى اشتهايشان تحريك
نمى‌شود؛ به خاطر اين‌كه غذاى پوچ بيهوده‌يى را خورده‌اند و پاى سفره‌ى ضيافتى كه رنگين و جذاب و مقوى است، اصلا اشتها
ندارند. بعضى هم هستند كه نه، در حد اشتها - كه اشتهاشان هم زياد است - از اين سفره استفاده مى‌كنند و واقعا سير نمى‌شوند؛
چون مائده، مائده‌ى معنوى است. تمتع به اين مائده، فضيلت است؛ چون فتوح و انفتاح و تعالى روح انسانى است، هر چه انسان از اين مائده
بيشتر استفاده كند، روح انسان تعالى بيشترى پيدا مى‌كند و به هدف خلقت نزديكتر مى‌شود.
(فوق دكتراي روح انسان ها، استاد آيت الله خامنه اي) (17/07/1384)
